Prawo odrywania - to następująca tautologia:
\[ \Bigl( p \land (p\Rightarrow q) \Bigr) \Rightarrow q \] Głosi ona, że:
Jeśli prawdziwe są implikacja \(p\Rightarrow q\) oraz jej poprzednik \(p\), to również jej następnik \(q\) jest zdaniem prawdziwym.
Dowodzimy ją metodą zero-jedynkową:
| \(p\) | \(q\) | \(p\Rightarrow q\) | \( p \land (p\Rightarrow q)\) | \(\Bigl( p \land (p\Rightarrow q) \Bigr) \Rightarrow q\) |
| \(1\) | \(1\) | \(1\) | \(1\) | \(1\) |
| \(1\) | \(0\) | \(0\) | \(0\) | \(1\) |
| \(0\) | \(1\) | \(1\) | \(0\) | \(1\) |
| \(0\) | \(0\) | \(1\) | \(0\) | \(1\) |
W ostatniej kolumnie otrzymaliśmy same jedynki, zatem udowodniliśmy, że prawo odrywania jest tautologią.
Ostatnią kolumnę wypełniliśmy na podstawie kolumn: czwartej i drugiej.