Zbadamy teraz funkcję jednej zmiennej \(f(x,0)\) w punkcie \(x=0\). Niestety druga pochodna tej funkcji zeruje się (widzimy to z macierzy drugich pochodnych), zatem musimy wyznaczyć jej wzór: \[f(x,0)=x^4+\frac{2}{3}x^3-2\] Sprawdzamy czy funkcja \(f(x,0)\) ma w punkcie \(x=0\) ekstremum. W tym celu badamy pochodną tej funkcji: \[f'(x,0)=4x^3+2x^2=2x^2(2x+1)\]
Z wykresu pochodnej odczytujemy, że \(f'(x,0)\) nie zmienia znaku w punkcie \(x=0\), zatem funkcja \(f(x,0)\) nie ma w punkcie \(x=0\) ekstremum.
Podsumowując: Funkcja jednej zmiennej \(f(0,y)\) osiąga w punkcie \(y=0\) ekstremum minimum.
Funkcja jednej zmiennej \(f(x,0)\) w punkcie \(x=0\) nie ma ekstremum.
Zatem funkcja dwóch zmiennych \(f(x,y)\) nie ma ekstremum w punkcie \(P_{1}=(0,0)\).